فصل دلمان فصل خزان است . در دل آدمیان برگ ریزان

است . دنیا فصل غم انگیزی را می گذراند . فصلی طولانی که

تنها با آمدن یار غائب جایش را به بهار و غمی تلخ که تنها

با آمدنش جایش را به شادی می دهد . اما آدمیان نمی دانند

یا نمی خواهند بدانند فصل بهار را خودشان می سازند .آدمیان

با انتظار می توانند فصل خزان را به پایان رسانند . آدمیان

نمی خواهند بدانند که آن یار غائب سی صد و سیزده یار

می خواهد . سی صد و سیزده یار واقعی . سی صد و سیزده

فرد که او را از اعماق جانشان دوست بدارند دنیا بس بزرگ

است و در این دنیای بزرگ که همه دم از انتظار می زنند

سی صد و سیزده یار واقعی یافت نمی شود . دنیا چه بزرگ

است و آدمیان چه کوچک ...

نوشته شده در شنبه 90/11/22ساعت 3:2 عصر توسط تک ستاره نظرات ( ) | |